مقامات ایران اعلام کرده اند که ورود بازرسان سازمان ملل متحد به کشور را ممنوع کرده اند اما آنها اشاره ای به این مطلب که این محدودیت تا کی ادامه خواهد داشت نکرده اند.
این اقدام ایران پاسخی است به قطعنامه شورای حکام آژانس اتمی که در از برنامه های هسته ای ایران انتقاد کرده است.
پیشتر امیر زمانی نیا، رئیس امور سیاسی وزارت امور خارجه ایران در آژانس بین المللی انرژی اتمی، در واکنش به قطعنامه این آژانس در مورد برنامه هسته ای ایران آن را یک عقب گرد جدی خوانده که تنها از سوی یک کشور خاص - اشاره ای واضح به آمریکا - تحمیل شده است.
قطعنامه جدید شورای حکام آژانس اتمی در مورد ایران به تصویب اعضا رسیده و در آن از ایران به دلیل خودداری از ارایه گزارشی کامل و شفاف در مورد فعالیت های هسته ای این کشور انتقاد شده است.
براساس این قطعنامه، تصمیم گیری در مورد نحوه واکنش نسبت به خودداری ایران از ارایه گزارش کامل فعالیت های هسته ای خود به اجلاس بعدی شورای حکام در ماه ژوئن سال جاری محول می شود.
گفتگو با منصور فرهنگ، کارشناس مسائل بین المللی و نماینده پیشین ایران در سازمان ملل متحد
پس از حدود یک هفته مذاکره، مصالحه ای میان مخالفان و موافقان پیش نویس قطعنامه حاصل شد و طبق آن، مساله ایران در حال حاضر به شورای امنیت سازمان ملل متحد ارجاع نمی شود.
آقای زمانی نیا در بیانیه ای خطاب به این آژانس گفت که گزارش محمد البرادعی، رئیس آژانس بین المللی انرژی اتمی، همکاری فعالانه ایران و روند مثبت حل مسائل میان دو طرف را نشان می دهد.
او گفت گزارش آژانس بین المللی انرژی اتمی دریازده پاراگراف تصریح کرده که در حال تحلیل اطلاعات ارائه شده توسط ایران و یا منتظر نتیجه بازرسی های سرزده این آژانس در ایران است و تمام مسائل میان دو طرف یا حل شده اند و یا در حال حل شدن هستند.
رئیس امور سیاسی وزارت امور خارجه ایران در آژانس بین المللی انرژی اتمی، در ادامه بیانیه خود می گوید قطعنامه شورای حکام حتی در یک نگاه نشان می دهد که فقط ابزاری برای توجیه باوری تنگ نظرانه است که مورد حمایت کمی قرار دارد و به هیچ صورتی منعکس کننده گزارش این آژانس در مورد ایران نیست.
آقای زمانی نیا اضافه می کند که قطعنامه شورای حکام به روشنی قصد دارد تصویری از برنامه هسته ای ایران ترسیم کند که وضعیت را هشدار دهنده نشان بدهد. به گفته او علی رغم اصلاحات کمی که به پشتیبانی بسیاری از کشورهای اصول گرا در قطعنامه اعمال شد، این قطعنامه همچنان یک عقب گرد جدی محسوب می شود.
در همین حال حمید رضا آصفی، سخنگوی وزارت خارجه ایران، نیز مفاد قطعنامه پایانی اجلاس را تبلیغاتی خوانده و گفته است این قطعنامه تکلیف جدیدی را برای ایران اعمال نمی کند.
از سوی دیگر حسن روحانی، دبیر شورای عالی امنیت ملی ایران، نیز گفته است: "قطعنامه آژانس بین المللی انرژی اتمی در مورد فعالیت های هسته ای ایران به صورت منصفانه تنظیم نشده است."
او در یک کنفرانس خبری در روز شنبه (23 اسفندماه) گفت: "همکاری های گسترده ایران در ماه های گذشته با آژانس بین المللی انرژی اتمی در این قطعنامه منعکس نشده است و با واقعیت ها فاصله زیادی دارد و اگر چه تعهد جدیدی برای ایران ندارد اما لحن آن لحن مناسبی نیست."
در ماه دسامبر سال گذشته، جمهوری اسلامی پروتکل الحاقی به پیمان منع گسترش جنگ افزارهای هسته ای، شامل ارایه گزارش تفصیلی ازبرنامه های هسته ای و اجازه بازدیدهای گسترده و سرزده از تاسیسات اتمی خود توسط بازرسان آژانس بین المللی انرژی اتمی را امضا و گزارشی از برنامه های هسته ای خود را تسلیم آژانس کرد.
با اینهمه، مقامات آژانس این گزارش را کامل ندانسته اند و ایالات متحده این اتهام را به جمهوری اسلامی وارد کرده که در صدد پنهانکاری برنامه های دستیابی به تسلیحات هسته ای است.
غروب روز عاشورا در همان حال که تلویزیون رسمی جمهوری اسلامی با پخش تصویرهای ماهواره ای رسیده از کربلا در صدد جلب احساسات مردم بود و برنامه های خبری هم کار برنامه های تولیدی برای عاشورا را می کردند، نیروی انتظامی خبر داشت که دارد در خیابان میرداماد تهران خبرها می شود.
هوای روز سه شنبه، مصادف با بزرگترین عزاداری شیعیان جهان که تاریک شد، از دل سنتی شیعی و دیرپا نشانه ای پست مدرن پدید آمد و دختران و پسران جوان در شمال و جنوب بلوار میرداماد از اتومبیل های گرانقیمت پیاده شدند، پسران با لباس های مشکی مدروز اروپا – که تنها شبیه آن را پشت ویترین مغازه های مشهور می توان دید – و دختران با چادرهای سیاه عربی، لاک های سیاه و بعضی با روبنده هائی که بر عشوه آن ها می افزود.
نیروی انتظامی و دسته ای از حزب اللهی های جنوب شهر از قبل بسیج شده بودند تا مانع از تکرار حادثه دو سه سال اخیر در میدان محسنی شوند اما در حالی که آنها هر رفت و آمدی در میدان را می پائیدند، راه بلوار، از تقاطع خیابان نفت بسته شد.
سرودهائی که به صورت جمعی خوانده می شد و به سرعت در مسیر شکل می گرفت، گاه کلمات آن تصحیح می شد بر اساس آهنگ های رایج در صدا و سیمای جمهوری اسلامی بود که گاه با تغییر چند کلمه معنای دیگر می گرفت و پیامی دیگر می داد. بزرگترها به یاد شعر و ترانه هائی افتاده بودند که بیست و پنج سال پیش در خیابان های انقلاب زده تهران خوانده می شد.
تهران در زمستان ۵۷ با خشم می خواند « ای گرگ برو گله دیگر میش ندارد» و این خطاب به رژیم پادشاهی بود که داشت آخرین نفس های خود را می کشید اما در زمستان ۸۳ نسل بعدی می خواندند « گلی که سنجاق بزنه ندیدم ... الهی ... فدات شم الهی» و این باز پیامی است که باز مخاطب آن روحانیونی هستند که در آن زمستان در صف مردم در خیابان بودند.
جوانان شمال تهران که سال قبل عاشورایشان با ضبط سنج و دف و بلندگوهای بزرگ و دستگاه های صداسازشان همراه شد امسال با اتومبیل هائی آمدند که چهار بلندگوی بزرگ در بالای آن کار گذاشته شده بود و از آن غریبانه کویتی پور پخش می شد، همان نوحه آهنگینی که صدا و سیما هم گاه به ضرورت پخش می کند.
سربازان نیروی انتظامی با وسایل ضد شورش درحالی که می کوشیدند خشونتی از آنان سرنزند در کار باز کردن خیابان و جلوگیری از آن چند صدائی بودند که در شلوغی محیط شعارهای سیاسی سرداده بودند که صد موتور سوار با زنجیر و چوب های بلند، در هر موتور دو تن سیاه پوش سوار به میانه خیابان رسیدند و صحنه خشونت گرفت.
تازه آمده ها، اول با شعار آشنای «حسین حسین شعار ماست شهادت افتخار ماست» شروع کردند اما چندان که دیدند صدایشان در فریاد «برادر... برادر» که دخترها در شمال بلوار سرداده بودند گم می شود چه رسد به صدای رساتر سه هزار پسر که جواب می دادند «خواهر...خواهر صدایت را شنیدم... آه از غریبی...» دیگر تاب از دست دادند و خشونت شدیدتر شد و چوب ها بود که بلند می شد و به هر جا فرود می آمد.
جوان هائی که سر و رویشان خونین بود در همان حال که در کوچه های شمال و جنوب میرداماد از دست می گریختند، خواندند « یزیدیان آب... یزیدیان آب» و با این ترانه با همان فرهنگ آشنای هزار ساله شیعه حمله کنندگان سیاه پوش و زنجیر بر دست و چماق به کف را به سمت دیگر تاریخ شیعه حواله می دادند.
شب که شد، هنوز صدا از گوشه و کنار بلوار میرداماد بلند بود که می خواندند «شام غریبان حسین امشب است... امشب است» هزاران شمع در جلو مغازه های دربسته و گران هنوز می سوختند، سرباز روستائی هنوز مبهوت می کوشید راه را بر هزاران ماشینی باز کند که خبر را شنیده و آمده بودند به تماشا، اتومیبیل های گرانبها، شیشه شکسته این سو و آن سو رها شده بودند.
شاهدی می خواست بیهقی وار تا بنویسد حکایتی چنین و عاشورائی چنان، کس ندیده! محمود دولت آبادی نویسنده نامدار کلیدر که در همان لحظات بی خبر از همه جا آمده بود بیرون خانه قدمی بزند، گفت: «ما که دیگر انگار از این نسل جوان فاصله گرفته ایم. سر از کارشان در نمی آورم»
روزنامه های آخر هفته تهران که تمام صفحات خود را به شرح عاشورای کربلا اختصاص داده اند از عاشورای میرداماد گذشتند و تنها شرق بود که گزارش با احتیاطی فراهم آورد.
علی رهبر در شرق نوشته است فرهنگ و مآب جوانانی که کاروبار هیات های جدید را بر عهده دارند رنگ دیگری به محرم می دهد و پدیده ای را می سازد که در نظر آنان که سال ها هیات های قدیمی و سنتی را می گرداندند خوشایند نیست اما هاله تقدسی که لاجرم بر گرد هیات های تازه می نشیند مانع نقد است حتی از سوی قدیمی ترهای هیاتی.
ورزش بسکتبال در سال 1981 میلادی توسط آموزگاری بنام دکتر جمیزناسمیت ابداع و در استادیوم اسپرینگ فیلد ماساچوست به نمایش در آمد . درآن زمان به جای حلقه های گل از سبدهای مخصوص که به شکل زنبیل بودند استفاده می شد که توپ پس از گل شدن در درون آنها قرار میگرفت که پس از هر بار گل شدن توپ را به وسیله نردبان از درون سبد بیرون می آوردند و بوسیله بین طرفین در جریان بازی قرار می دادند. هدف اصلی از ابداع چنین ورزشی ایجاد فعالیت در محیط سر بسته ای در فصل زمستان بود تا ورزشکاران بتوانند در این فصل نیز فعالیت داشته و با ورزش فرم بدنی و وضعیت جسمانی خود را در حد مطلوب حفظ نمایند. به همین جهت تعداد بازیکنان نامحدود بود و هر دفعه می توانستند از هر تعداد دلخواه برای بازی استفاده نمایند که کم کم قوانینی برای انجام بازی و سایر قسمت ها وضع نمودند بطوریکه تعداد بازیکنان هر طرف 9 نفر تعیین گردید وسپس به 7 نفر تقلیل یافت و بالاخره این تعداد به 5 نفرتثبیت یافته است . هر بازیکن می توانست در موقع وقوع خطا به جای کلیه بازیکنان تیم خود پرتاب آزاد را انجام دهد. هر تیم می توانست از شروع تا پایان بازی توپ را در زمین خود بطوردلخواه نگهداری نماید . هر دفعه که توپ گل می شد بازی یا بین طرفین یا (جامپ بال) از وسط زمین ادامه می یافت . بازیکنان بلند قد می توانستند در نزدیک سبد قرار گیرند و توپ را به آرامی در سبد جای دهند (قانون سه ثانیه وجود نداشت) با اجرای مسابقاتی چند زمینه تحول و پیشرفت بسکتبال را فراهم کردند لیکن بعد از جنگ جهانی اول ( 1918 ) بسکتبال ورزش رقابت آمیز و بزرگی نشد . درآن ایام سعی شد توجه روسای مدارس و گردانندگان سازمانهای ورزشی را به تعلیم و آموزش بسکتبال جلب نمایند. با این وجود و این همه تلاش مداوم و پیگیر تعلیم بسکتبال برای مربیان حالت جنبی داشت و اساسا فعالیت آنها در ورزشهای رقابت آمیز دیگری مانند فوتبال آمریکائی متمرکز بود. چند سالی چنین وضعیتی ادامه داشت بعد از جنگ جهانی اول تدریجاً مربیان بسکتبال وضعیت ثابتی پیدا کردند و فعالیتشان موثر واقع شد و این ورزش شناخته گردید و به اروپا نیز کشیده شد در سال 1924 اولین مسابقات بین المللی بین تیمهای بسکتبال فرانسه، ایتالیا، انگلستان و آمریکا در پاریس برگزار گردید و از سال 1932 فدراسیون آماتوری بسکتبال در ژنو با نمایندگی چند کشور تشکیل شد و در مسابقات المپیک 1936 برای اولین بار 23 کشور در مسابقات رسمی بسکتبال شرکت نمودند و آمریکا قهرمان المپیک گردید . امروز با اینکه ورزش بسکتبال یکی از سریعترین و پرطرفدارترین ورزشهای جهان می باشد و بعضی از اصول آن نیز تغییر یافته ولی هنوز اصول اساسی آن مانند زمان دکتر نایسمیت که در سبدهای هلو انجام میگرفت به قوه خود باقی است. این ورزش توسط آقای فریدون شریف زاده به ایرانیان شناسانده شد و خدماتی ارزنده برای پیشبرد ورزش بسکتبال انجام داد بطوریکه برای اولین بار ایران در سال 1948 توانست در مسابقات المپیک لندن شرکت نمایند .